Τενοντίτιδα

O τένοντας είναι ινώδης ιστός που ενώνει τους μύες με τα οστά. Λέγοντας τενοντίτιδα (tendonitis) εννοούμε την πάθηση του  τένοντα είτε στο σημείο που ενώνεται με τον μυ είτε στο σημείο που ενώνεται με το οστό. Η πάθηση μπορεί να είναι ερεθισμός, τραυματισμός, κάκωση, φθορά ή φλεγμονή. Παρουσιάζεται τόσο στα άνω άκρα όσο και στα κάτω άκρα. Οι κυριότερες τενοντίτιδες για τα άνω άκρα είναι των στροφέων του ώμου, της μακράς κεφαλής του δικέφαλου, η έσω και έξω επικονδυλίτιδα. Οι κυριότερες και συχνότερες των κάτω άκρων είναι του επιγονατιδικού τένοντα, του οπισθίου κνημιαίου, των περονιαίων και του Αχίλλειου τένοντα.

Αιτία

• Η μυϊκή υπερλειτουργία είναι η κύρια αιτία της τενοντίτιδας. Όταν ο μυς “δουλεύει” παραπάνω από τις δυνατότητές του, ο τένοντας κουράζεται και δημιουργείται φλεγμονή.
• Με την πάροδο του χρόνου, οι τένοντες χάνουν την ελαστικότητά τους.
• Η κακή κυκλοφορία του αίματος, καθώς σε κάποια σημεία η αιμάτωση είναι φτωχότερη.
• Η ύπαρξη κάποιας σοβαρής ασθένειας όπως είναι η ρευματοειδής αρθρίτιδα.

Συμπτώματα

Τα συμπτώματα της τενοντίτιδας ποικίλλουν ανάλογα με την περιοχή στην οποία εκδηλώνονται.

• Τα βασικά συμπτώματα της τενοντίτιδας είναι:
• Πόνος στην άρθρωση κατά τη διάρκεια της κίνησης, αλλά μερικές φορές ακόμα και με την απλή επαφή.
• Επιδείνωση του πόνου κατά τη διάρκεια της νύχτας.
• Περιορισμός της κίνησης.
• Oίδημα (πρήξιμο) και φλεγμονή.
• Μυϊκή αδυναμία που μπορεί να συνοδεύεται από μυϊκό σπασμό.

Θεραπεία με Υπερβαρικό Οξυγόνο

Για την αντιμετώπιση της τενοντίτιδας θα πρέπει να αποφεύγουμε τις κινήσεις που δημιουργούν τα συμπτώματα, δηλαδή τον πόνο, χρήσιμος μπορεί να είναι ένας κηδεμόνας ή ένας νάρθηκας, για να προστατεύει την πάσχουσα περιοχή.

Ο στόχος της αντιμετώπισης της τενοντίτιδας είναι να αντιμετωπιστεί ο πόνος και να μειωθεί η φλεγμονή. Άρα λοιπόν οι τρόποι αντιμετώπισης είναι συντηρητική αγωγή, ξεκούραση, παγοθεραπεία, θεραπεία με υπερβαρικό οξυγόνο.

Με τη θεραπεία με υπερβαρικό οξυγόνο επιτυγχάνεται άμεση μεταφορά μεγάλων ποσοτήτων Οξυγόνου στην πάσχουσα περιοχή, με αποτέλεσμα να έχουμε:

•  Ελλάτωση του πόνου
• Ελάττωση του οιδήματος (πρήξιμο)
• Καταπολέμηση της φλεγμονής
• Αντιμετώπιση της υποξίας του τραυματισμένου ιστού.
• Βελτίωση της κυκλοφορίας του αίματος, ιδιαίτερα σε περιοχές όπου η αιμάτωση είναι φτωχή.
• Ταχύτερη και καλύτερη ανάκαμψη της προκληθείσης βλάβης